ความขึงขังของจอมพล ป. พิบูลสงคราม ในเดือนสิงหาคม 2484 นั้นชัดเจนมาก คือตอนนั้นไทยวางตัวเป็นกลาง แต่หากสงครามลามมายังอินโดจีนและไทย เรามีทางเลือก 2 ทางเท่านั้นคือ "สู้แล้วชนะ หรือสู้จนตัวตายแต่ก็แพ้ไป แต่ถ้ายอมแพ้โดยยังไม่สู้ เราจะแพ้และเสียศักดิ์ศรี หากเราสู้ เราจะชนะ หรือไม่ก็แพ้อย่างมีศักดิ์ศรี"
แต่พอสถานการณ์จริงมาถึงในวันที่ 8 ธันวาคม 2484 จอมพล ป. พิบูลสงครามกลับเลือกที่จะยอมแพ้ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ใช้กองทัพเลย ญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกหลายจังหวัดทางอ่าวไทย และทางบกจากกัมพูชาเข้ามาทางอรัญประเทศ การเคลื่อนพลของญี่ปุ่นเกิดขึ้นประมาณตี 2 สามารถขึ้นบกได้ประมาณตี 4-ตี 5
ผู้ที่ต้านกองทัพญี่ปุ่นในสถานที่จริงคือยุวทหาร หรือกองกำลังภาคประชาชน (คล้ายกองกำลังเสือป่า) และเด็กๆ จากกองลูกเสือที่รวมตัวกันร่วมกับตำรวจท้องที่ จับปืนบุกยิงต้านทหารญี่ปุ่นอย่างกล้าหาญจนต้องเสียชีวิตนับร้อยเพียงไม่กี่ชั่วโมง ทหารญี่ปุ่นก็เสียหายมากเช่นกัน เป็นวีรกรรมที่กล้าหาญจนวีรชนผู้พลีชีพถูกจารึกชื่อไว้ในอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
"แต่ไม่มีทหารไทยเคลื่อนพลออกรบตามคำสั่งของรัฐบาล"
ที่เป็นอย่างนั้นเพราะคณะรัฐบาลที่นำโดย จอมพล ป. พิบูลสงคราม ประกาศยอมจำนนในเวลา 7:30 น. และ 11:00 น. ประกาศอีกครั้งทั่วประเทศยอมให้ทหารญี่ปุ่นผ่านแดนได้ โดยให้เหตุผลว่า
1. ถ้ารบกัน อาวุธเขาทันสมัยมาก เราจะหายนะกันทั้งประเทศ
2. ญี่ปุ่นแค่ผ่านไปยังมาลายูและพม่าเฉยๆ เราไม่ได้เสียหายอะไร
3. เราเป็นพันธมิตรร่วมรบกับญี่ปุ่นเท่านั้น ไม่ได้แพ้แก่ญี่ปุ่นแต่อย่างใด
แต่ปัญหาคือเรายังไม่ได้เริ่มรบเลย ไม่เหมือนที่เคยคุยไว้อย่างกล้าหาญในเดือนสิงหาคม นับเป็นความอัปยศครั้งใหญ่ที่ประชาชนมองรัฐบาลและมองกองทัพไทย
ในที่สุดเมื่อญี่ปุ่นแพ้สงคราม จอมพล ป. พิบูลสงคราม ถูกจับในฐานะอาชญากรสงคราม สุดท้ายต้องลี้ภัยไปโตเกียว และไม่ได้กลับมาเมืองไทยอีกเลย
ผมพิจารณาจากหลักฐานต่างๆ ที่บันทึกไว้ในหนังสือเล่มนี้ สรุปว่า "จอมพล ป. พิบูลสงคราม และรัฐบาลอ่อนแอเกินไป มุ่งแต่รักษาอำนาจของตนโดยยอมลดศักด์ศรีให้แก่ญี่ปุ่น ทั้งๆ ที่เคยปลุกใจประชาชนให้กล้าหาญ พร้อมพลีชีพเพื่อชาติ"
"2484: 80 ปี ญี่ปุ่นบุก!" เขียนโดย พลเอก บัญชร ชวาลศิลป์ อดีตเสนาธิการกองทัพบก หนังสือใหม่ปี 2564 ความหนา 215 หน้า ระดับความยาก: ง่าย เหมาะสำหรับทุกคนที่สนใจในรายละเอียดเหตุการณ์ที่ไทยยอมจำนนแก่ญี่ปุ่น ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2
#80ปีญี่ปุ่นบุก #บัญชรชวาลศิลป์ #สงครามโลกครั้งที่2 #BookReview
ความคิดเห็น