โดย กนก ลีฬหเกรียงไกร
สังคมของคริสเตียนทั่วโลกในปัจจุบันมีการเน้นเรื่องการแสดงออกในพระวิญญาณหลายอย่างโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เชื่อในคณะเพ็นเทคอส และคาริสเมติก คือผู้ที่เชื่อในการบัพติศมาในพระวิญญาณและพูดภาษาแปลกๆ ซึ่งปัจจุบันได้แตกเป็นหลายแขนงที่เน้นในเรื่องที่แตกต่างกัน
การบัพติศมาในพระวิญญาณและการพูดภาษาแปลกๆ เกิดขึ้นตลอดยุคสมัยของประวัติศาสตร์คริสตจักร จนกระทั่งในศตวรรษที่ 20 ในปี ค.ศ.1906 มีปรากฏการณ์การบัพติศมาในพระวิญญาณบริสุทธิ์ ขณะการจัดรอบนมัสการพิเศษที่คริสตจักรที่ตั้งอยู่บนถนนอาซูซา (Azusa Street) ลอสแองเจลลีส ประเทศสหรัฐอเมริกา โดย วิลเลี่ยม เจ. ซีมัวร์ (William J. Seymour) ศิษยาภิบาลผิวสี ชาวแอฟริกัน-อเมริกัน และเป็นที่มาของกลุ่มเพ็นเทคอสและคาริสเมติกในปัจจุบัน
ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์การเทลงมาของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในครั้งนั้น กลุ่มโฮลีเนส (Holiness Pentecostal Revivals) ซึ่งเป็นกลุ่มที่มาจากคณะเมโธดิสท์ (Methodist) ได้เทศนาฟื้นฟูและให้ผู้เชื่อคาดหวังประสบการณ์จากพระคัมภีร์ในการเต็มล้นด้วยพระวิญญาณและพูดภาษาแปลกๆ แม้ขณะนั้นยังไม่มีใครเข้าใจ แต่ผู้เทศน์ก็เทศน์ด้วยใจร้อนรนและเชื่อพระคัมภีร์อย่างที่สุดแม้ผู้ฟังจะไม่เข้าใจในประสบการณ์นี้ มีคริสตจักรหลายแห่งเข้าร่วมเป็นเครือข่ายและต่อมามีการเทลงมาของพระวิญญาณบริสุทธิ์ขณะที่เขากำลังประชุมกัน เขาเริ่มต้นพูดภาษาแปลกๆ และขณะนั้นผู้เชื่อที่อยู่ตามท้องถนนก็ได้รับการเจิมโดยพระวิญญาณ และสามารถพูดภาษาแปลกๆ ได้อย่างอัศจรรย์
ในตอนนั้น ผู้ที่รับบัพติศมาในพระวิญญาณเป็นกลุ่มคนผิวดำที่การศึกษาน้อย เป็นคนงานเหมือง เขามีประสบการณ์การเจิมของพระวิญญาณ แต่ไม่เข้าใจการสำแดงในพระวิญญาณอย่างถูกต้อง ทำให้การประชุมในคริสตจักรวุ่นวาย บางคนเดินโซเซ บางคนก็พยากรณ์ บางคนมีอาการเหมือนเมา บางคนก็มีอาการเหมือนคนทรงที่อยู่ในภวังค์ จนกระทั่งนักเทศน์คนเดิมที่เทศนาฟื้นฟูในพระวิญญาณต้องกลับมาตักเตือนแก้ไขการแสดงออกในพระวิญญาณเพื่อให้คริสตจักรอยู่ในความสมดุลทางความคิดตามพระวจนะ ความเป็นระเบียบ และเป็นพระพรมากขึ้นจนกระทั่งเกิดกลุ่มเพ็นเทคอสอย่างที่เราเห็นในปัจจุบัน
ภายหลังจากกลุ่มเพ็นเทคอสไม่นาน พระวิญญาณได้เทลงมาในกลุ่มคริสตจักรอื่นๆ ด้วย และเกิดเป็นกลุ่มคาริสเมติค คือผู้ที่มีประสบการณ์บัพติศมาในพระวิญญาณ พูดภาษาแปลกๆ เหมือนกัน แต่มีความแตกต่างกันอยู่บ้าง
กลุ่มเพ็นเทคอสได้ขับเคลื่อนงานพันธกิจของพระเจ้าอย่างเอาจริงเอาจังในศตวรรษที่ 20 และเกิดผลมาก มีคริสตจักรเพิ่มขึ้นอย่างมากมายในโลก และเข้ามาในประเทศไทยในปี 1938 มีการเทศนาฟื้นฟูและการประกาศด้วยฤทธิ์เดชหมายสำคัญที่มาจากพระเจ้า คริสตจักรของเราอยู่ในความเชื่อของกลุ่มเพ็นเทคอสในมุมของการบัพติศมาในพระวิญญาณ การพูดภาษาแปลกๆ และการใช้ของประทาน แต่จะเน้นเรื่องการสำแดงตามหลักการในพระคัมภีร์เป็นหลักซึ่งเป็นแนวอิแวนเจลีคัลมากกว่า
ปลายศตวรรษที่ 20 มีการแสดงออกของกลุ่มที่เชื่อในพระวิญญาณในลักษณะใหม่ๆ ซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากเหตุการณ์โตรอนโต เบลสซิ่ง (Toronto Blessing) ในคริสตจักรวินยาร์ด (Vineyard Church) ประเทศแคนนาดา ในปี 1994 ซึ่งครั้งนั้นมีการแสดงออกที่หลากหลาย เช่น การหัวเราะที่ควบคุมตัวไม่ได้ (Holy Laugh) ที่ประชุมมีการหัวเราะเป็นเวลานานเป็นชั่วโมงๆ และหลายครั้งก็ทำเสียงเหมือนสิงโตคำรามออกมาด้วย การทำท่าทางอาเจียน (Crunching) ซึ่งเป็นอาการที่อ้างว่าพระวิญญาณมาขับของสิ่งไม่ดีในชีวิตออกไป การล้มในพระวิญญาณ (Slain in the Spirit) หมายถึงตัวเก่าถูกประหารให้ตาย อาการที่แสดงออกจะเป็นการคุมตัวเองไม่ได้และล้มลงเหมือนถูกประหาร
ต่อมาการแสดงออกในลักษณะนี้ได้กระจายไปทั่วโลก และมีการเพิ่มเติมการแสดงออกอีก เช่น การท่วมท้นในพระวิญญาณ (Soaking) การเมาในพระวิญญาณ (Spiritual Drunkenness) อาการเหมือนคนเมา โซเซ ควบคุมตัวไม่ได้ แม้นักเทศน์บางคนขึ้นมายังธรรมาสน์ด้วยการอาการโซเซพูดจาน้ำเสียงเหมือนคนเมาแล้วบอกว่าเป็นเพราะพระวิญญาณกำลังทำงาน
บางคนนอนฟุบไปเป็นชั่วโมงๆ มีการทำเสียงเหมือนไก่ขัน โดยอ้างว่าพระวิญญาณเตือนสติไม่ให้ปฏิเสธพระเยซูแบบเปโตร การรับประกายเพชรจากสวรรค์ ผู้เทศน์จะอธิษฐานเผื่อ แล้ววัตถุเล็กอะไรสักอย่างที่เป็นประกายเม็ดเล็กๆ ขนาดประมาณปลายเข็มหมุดก็จะปรากฏที่ผิวหรือศีรษะของผู้รับการอธิษฐาน จนล่าสุดเป็นการรับไฟหรือรับบัพติศมาด้วยไฟโดยอ้างว่าจะเป็นการชำระชีวิตให้บริสุทธิ์ ทั้ง ๆ ที่พระคัมภีร์สอนว่าการชำระชีวิตให้บริสุทธิ์ (Sanctification) เป็นกระบวนการที่ใช้เวลา เพราะขึ้นอยู่กับการตอบสนองของผู้เชื่อต่อพระวจนะพระเจ้าในสถานการณ์ต่างๆ เป็นต้น
มีศิษยาภิบาล และนักศาสนศาสตร์ จากกลุ่มต่างๆ ออกมาเตือนสติการแสดงออกของกลุ่มที่เชื่อในพระวิญญาณในลักษณะนี้อยู่หลายต่อหลายครั้ง เพราะทำให้เกิดความเข้าใจผิดพระเจ้าต่อคนทีไม่เชื่อ ไม่สำแดงพระลักษณะพระเจ้า ไม่ก่อให้เกิดผลดีต่อการประกาศพระกิตติคุณ และทำให้ผู้เชื่อคาดหวังการแสดงออกภายนอกมากกว่าการเปลี่ยนแปลงชีวิตตามพระวจนะ แต่การสำแดงก็ยังคงอยู่ และคริสตจักรในประเทศไทยหลายแห่งก็รับมาปฏิบัติกันโดยให้เหตุผลว่าเป็นการช่วยให้เกิดการรื้อฟื้นเยียวยาทางจิตวิญญาณ
คริสเตียนจึงต้องมีวิจารณญาณตามหลักการพระคัมภีร์ในการพิจารณาประสบการณ์การสำแดงดังกล่าวว่าถูกต้องตามหลักการและจุดประสงค์ของพระเจ้าที่มีต่อผู้เชื่อและคริสตจักรหรือไม่ เพื่อจะไม่ตกเป็นเหยื่อทางจิตวิทยาของมนุษย์ที่เล่นกับจิตใจโดยและการแสดงออกโดยอ้างการเจิมของพระวิญญาณ หรือตกไปอีกขอบหนึ่งคือปิดใจ สงสัยการกระทำของพระวิญญาณจนกลายเป็นการไม่รับรู้การเคลื่อนไหวของพระวิญญาณบริสุทธิ์เลย
อ้างอิง
สังคมของคริสเตียนทั่วโลกในปัจจุบันมีการเน้นเรื่องการแสดงออกในพระวิญญาณหลายอย่างโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เชื่อในคณะเพ็นเทคอส และคาริสเมติก คือผู้ที่เชื่อในการบัพติศมาในพระวิญญาณและพูดภาษาแปลกๆ ซึ่งปัจจุบันได้แตกเป็นหลายแขนงที่เน้นในเรื่องที่แตกต่างกัน
การบัพติศมาในพระวิญญาณและการพูดภาษาแปลกๆ เกิดขึ้นตลอดยุคสมัยของประวัติศาสตร์คริสตจักร จนกระทั่งในศตวรรษที่ 20 ในปี ค.ศ.1906 มีปรากฏการณ์การบัพติศมาในพระวิญญาณบริสุทธิ์ ขณะการจัดรอบนมัสการพิเศษที่คริสตจักรที่ตั้งอยู่บนถนนอาซูซา (Azusa Street) ลอสแองเจลลีส ประเทศสหรัฐอเมริกา โดย วิลเลี่ยม เจ. ซีมัวร์ (William J. Seymour) ศิษยาภิบาลผิวสี ชาวแอฟริกัน-อเมริกัน และเป็นที่มาของกลุ่มเพ็นเทคอสและคาริสเมติกในปัจจุบัน
 |
| William J. Seymour |
ในตอนนั้น ผู้ที่รับบัพติศมาในพระวิญญาณเป็นกลุ่มคนผิวดำที่การศึกษาน้อย เป็นคนงานเหมือง เขามีประสบการณ์การเจิมของพระวิญญาณ แต่ไม่เข้าใจการสำแดงในพระวิญญาณอย่างถูกต้อง ทำให้การประชุมในคริสตจักรวุ่นวาย บางคนเดินโซเซ บางคนก็พยากรณ์ บางคนมีอาการเหมือนเมา บางคนก็มีอาการเหมือนคนทรงที่อยู่ในภวังค์ จนกระทั่งนักเทศน์คนเดิมที่เทศนาฟื้นฟูในพระวิญญาณต้องกลับมาตักเตือนแก้ไขการแสดงออกในพระวิญญาณเพื่อให้คริสตจักรอยู่ในความสมดุลทางความคิดตามพระวจนะ ความเป็นระเบียบ และเป็นพระพรมากขึ้นจนกระทั่งเกิดกลุ่มเพ็นเทคอสอย่างที่เราเห็นในปัจจุบัน
ภายหลังจากกลุ่มเพ็นเทคอสไม่นาน พระวิญญาณได้เทลงมาในกลุ่มคริสตจักรอื่นๆ ด้วย และเกิดเป็นกลุ่มคาริสเมติค คือผู้ที่มีประสบการณ์บัพติศมาในพระวิญญาณ พูดภาษาแปลกๆ เหมือนกัน แต่มีความแตกต่างกันอยู่บ้าง
กลุ่มเพ็นเทคอสได้ขับเคลื่อนงานพันธกิจของพระเจ้าอย่างเอาจริงเอาจังในศตวรรษที่ 20 และเกิดผลมาก มีคริสตจักรเพิ่มขึ้นอย่างมากมายในโลก และเข้ามาในประเทศไทยในปี 1938 มีการเทศนาฟื้นฟูและการประกาศด้วยฤทธิ์เดชหมายสำคัญที่มาจากพระเจ้า คริสตจักรของเราอยู่ในความเชื่อของกลุ่มเพ็นเทคอสในมุมของการบัพติศมาในพระวิญญาณ การพูดภาษาแปลกๆ และการใช้ของประทาน แต่จะเน้นเรื่องการสำแดงตามหลักการในพระคัมภีร์เป็นหลักซึ่งเป็นแนวอิแวนเจลีคัลมากกว่า
 |
| Vineyard Church, Toronto |
ต่อมาการแสดงออกในลักษณะนี้ได้กระจายไปทั่วโลก และมีการเพิ่มเติมการแสดงออกอีก เช่น การท่วมท้นในพระวิญญาณ (Soaking) การเมาในพระวิญญาณ (Spiritual Drunkenness) อาการเหมือนคนเมา โซเซ ควบคุมตัวไม่ได้ แม้นักเทศน์บางคนขึ้นมายังธรรมาสน์ด้วยการอาการโซเซพูดจาน้ำเสียงเหมือนคนเมาแล้วบอกว่าเป็นเพราะพระวิญญาณกำลังทำงาน
 |
| อาการเมาในพระวิญญาณ |
 |
| ลักษณะการล้มในพระวิญญาณ และวิธีการท่วมท้นด้วยพระวิญญาณซึ่งไม่มีฐานพระคัมภีร์รองรับที่มีน้ำหนักมากเพียงพอ |
คริสเตียนจึงต้องมีวิจารณญาณตามหลักการพระคัมภีร์ในการพิจารณาประสบการณ์การสำแดงดังกล่าวว่าถูกต้องตามหลักการและจุดประสงค์ของพระเจ้าที่มีต่อผู้เชื่อและคริสตจักรหรือไม่ เพื่อจะไม่ตกเป็นเหยื่อทางจิตวิทยาของมนุษย์ที่เล่นกับจิตใจโดยและการแสดงออกโดยอ้างการเจิมของพระวิญญาณ หรือตกไปอีกขอบหนึ่งคือปิดใจ สงสัยการกระทำของพระวิญญาณจนกลายเป็นการไม่รับรู้การเคลื่อนไหวของพระวิญญาณบริสุทธิ์เลย
อ้างอิง
- โรเบิร์ต นิชิโมโตะ. เพ็นเทคอสในประวัติศาสตร์, ประวัติเพ็นเทคอส และคาริสเมติกในประเทศไทย. ประชุมทองการพิมพ์, 1996.
- Toronto Blessing. [Online]. Available: http://en.wikipedia.org/wiki/Toronto_Blessing. 30 August 2019.
- อาการต่าง ๆ เมื่อรับการวางมืออธิษฐาน. [ออนไลน์]. ศูนย์พันธกิจแม่น้ำ. 22 มิ.ย. 2010.
ความคิดเห็น